Gotovo svaka zemlja na svijetu ima tajnu službu, a ruski KGB je po moći odmah iza američkog FBI-a. Čak je i bivša Jugoslavija imala vrlo strogu tajnu službu UDBA. Dušan Reljić rano se oglasio na društvenim mrežama kako bi otkrio sve što zna o svom ujaku koji je nestao prije 64 godine, i to opravdano jer je bilo malo informacija.
- Rođen 1937. godine u takozvanoj Zakladi Skender, 1959. godine nakon odsluženja vojnog roka preselio se u Pančevo, gdje je od strica stekao postolarski zanat. U to vrijeme, čini se, imao je djevojku koja je očekivala dijete.
Nakon dugogodišnjeg boravka i rada u Pančevu, jedne večeri nije se vratio u svoj stan, a nije se vratio ni sutradan ni prekosutra. Nestali su svi dokazi Bogoljuba Raljića. Dušan ostaje nepokolebljiv u potrazi za svojim ujakom, razgovarajući s drugima i dijeleći sjećanja kako bi složio djeliće informacija, neprestano otkrivajući fascinantne detalje.
Šezdeset i četiri godine kasnije, njegova odlučnost da sazna sudbinu strica Bogoljuba ne jenjava. “Unatoč protoku vremena i slabosti tragova, Dušan tvrdi da svaka mala promjena ima značaj. Svaka svježa informacija potiče njegov optimizam i tjera ga da nastavi s ovom izazovnom potragom, osobito u posljednje tri godine. Prošle su mnoge godine, a samo Bog zna koliki je uspjeh pred nama…
- Jedna poštena osoba iz Pančeva, gdje je za to vrijeme živjela i radila i gdje je rodila sina, pomogla mi je da otkrijem ime djevojka iz tog doba. „Stričevo prebivalište“, razmišlja Dušan za Telegraf.rs, prisjećajući se samog početka priče…
Godine 1957. dobio je službu u Varaždinu. Njegov stric Dušan ostao je u Pančevu, odakle je naš Bogoljub redovnom prepiskom održavao kontakte s prijateljima. Dok je obavljao vojničku dužnost, pozvan je od rođaka i na kraju se zaputio u Pančevo, gdje je, kako bilježe rođak Dušan i drugi, njegov ujak u to vrijeme držao postolarsku radnju.
Sve je to zabilježeno u pisanom obliku, a njegov otac Nikola bio je jedan od rijetkih ljudi tog vremena koji su znali čitati i pisati. Bio je izvanredan domaćin, zaslužio je veliko poštovanje kako u svojoj zajednici tako i izvan nje.
Uvidjevši da život na hladnoći i bavljenje stočarstvom više nisu privlačni mladima, shvatio je da zime u tom kraju traju šest mjeseci. Dušan prenosi da mu je brat u Pančevu savjetovao da se smjesti kod njega i završi obućarski zanat. U dvadeset trećoj godini Bogoljub se preselio u Pančevo, u pratnji strica, nastanivši se u Ulici braće Jovanović.
Stručnjaci, među kojima je i Dušan, ističu da je vrlo brzo briljirao u svom zanatu i pokazao izuzetnu radnu etiku. Unatoč tome, njihovi životi krenuli su neobjašnjivim zaokretom, pretvorivši se u neriješenu enigmu. Šezdeset i četiri godine je prošlo, a od Bogoljuba još nema naznake ni poruke. Nakon šetnje toga dana nije se vratio u stan. Noć je prošla bez njega, ostavljajući sobu praznu do jutra.
- Pojavila su se nagađanja: “Možda je s kolegom”. Međutim, kako su prolazili drugi, treći i peti dan, od Bogoljuba i dalje nije bilo nikakve komunikacije. Nadali su se da će se naposljetku pojaviti, jer do sada nije bilo primjera da je šetao.
U početku nisu bili voljni obratiti se miliciji, nesigurni je li bio uvršten u vojsku tijekom svog boravka u inozemstvu, koje je te godine bilo izrazito aktivno. Njihovu strepnju pojačala je i zabrinutost za vlastitu sigurnost zbog provjera OZNA-e i UDBA-e, posebice u svjetlu članova obitelji koji rade u JNA, kako objašnjava Dušan.
Pisma su slana kamo god su stigla. Njegovi roditelji, porijeklom iz Bosne, savjetovali su mu da ih ne posjećuje. Međutim, odlučio je ne odgovoriti. Jednog jutra na vratima njihova stana neočekivano se pojavila zagonetna djevojka koja je sve zatekla. “Je li tu Bogoljub Raljić?” upitala je. “Ja sam mu djevojka i trudna sam.
- On toga nije svjestan, a budući da se nije javio, došla sam ga potražiti.” Djevojke su je obavijestile da je Bogoljub, nažalost, neko vrijeme odsutan i da ne znaju gdje se on nalazi. Nakon njenog odlaska, Dušan je naveo da se vraćala još nekoliko puta.
Vjerojatno smatra da dječak čija je djevojka s Bogoljubom rodila dijete trenutno ima oko 60 ili 61 godinu. Cijeli ovaj pothvat pokrenuo je on kako bi uspostavio kontakt s dječakom. Unatoč pokušajima Bogoljubovih roditelja, rodbine i prijatelja da ga lociraju – slanjem pisama i raspitivanjem gdje se nalazi – nije bilo odgovora niti viđenja.
Njihova nepokolebljiva vjera odražavala je snagu koju su crpili iz svoje domovine, no ipak su se suočavali s neuspjesima. Ipak, u njihovim životima pojavila se iskra nade koju je unio Dušan. Nakon godina potrage saznao je da se djevojka zove Milena, da je radila u Tvornici žarulja u Pančevu i da ima prebivalište u Ulici Slavka Rodića u naselju Tesla.
- Na tom mjestu su se zaustavili. Četvrt mijenja oblik kako se mijenja naziv ulice; Nažalost, sada se sve promijenilo. On je na rubu da odustane od ovog putovanja jer, kako on artikulira, postoje samo dva izbora – promijeniti svoj identitet ili okončati svoj život.
Velika je želja da otkrijemo više, ne samo o Bogoljubu, već barem da saznamo nešto o gospođi Mileni, za koju bih iskreno volio da je još uvijek s nama, zajedno s njenim sinom, koji je dio naše loze i kojeg žudim upoznati . Ovo su Dušanove riječi koje izražavaju nadu da će ova ionako tužna pripovijest jednog dana otkriti iskru radosti.