Slikovito selo Ba, smešteno u okolini Ljiga, široj javnosti je prepoznatljivo po pojmu iz križaljki, dok je isto tako cenjeno zbog gostoljubivih i marljivih stanovnika koji su izabrali da ne napuste gradski život, već da ostanu u selu. Mlade generacije su ovo mesto otkrile preko priča svojih dedova. Jedan od takvih primera su Vesna i Dragan Pantelić, bračni par koji u selu obavlja različite poslove raspoređene u tri smene: ujutru su pastiri, popodne Dragan postaje stolar, dok se poslepodne posvećuju voćarstvu. Na prizemlju njihove zgrade nalazi se mlekara sa nekoliko sala za mužu krava, dok je na prvom spratu organizovana stolarska radionica. Dragan, po zanimanju stolar, odlučio je da se posveti ovom zanatu s obzirom na to da je sve manje ljudi angažovano u toj oblasti. Njegova supruga Vesna je njegova najveća podrška i zajedno tvrde da mogu postići sve. Nakon završetka dnevnih poslova, Dragan je za RINA izjavio da se par upućuje prema svojim voćnjacima i poljima.Kako je naveo, njegova žena Vesna se brzo osposobila za rad u stolariji, čime mu je postala nezamenljiva podrška.
Specijalizovali su se za izradu polica i ormara od drvenih dasaka, nakon čega proizvode dostavljaju sve većem broju kupaca. “Da bi opstao na selu, moraš biti vredan,” uvijek su bili svesni te činjenice, pa su se stoga posvetili radu. Dragan je istakao da selo Ba obiluje marljivim mladima koji će sigurno učiniti celu Srbiju ponosnom. Izrazio je potrebu za asfaltiranjem puteva u selu, jer se kroz njegove livade i njive proteže glavni vodovod za Ljig, a blizu je i kamenolom. Zahvaljujući kamenolomu, uspeli su da dobiju nešto asfalta, iako je mnogo toga bilo oštećeno. “Kamen je ključan,” zaključio je Dragan, ističući da, bez obzira na njegovu skromnost i veličinu, Ba predstavlja jedno od retkih sela u Srbiji koje je izvojevalo dve značajne pobede – jednu protiv “Bele smrti” i drugu protiv emigracije.Stolari, kroz obradu drveta, stvaraju namještaj, građevinske elemente, oplate, obloge, i mnoge druge korisne predmete. Koristeći tehničke crteže i specifikacije ili kalupe, odabiru odgovarajuće materijale, alate, i opremu za izvršavanje zadataka. Pri radu na uobičajenim materijalima kao što su ploče, daske, ili letvice, prvo provode mjerenje i označavanje, a zatim oblikuju materijal tehnikama poput piljenja, blanjanja, brušenja, bušenja, glodanja i dubljenja. Budući da se njihovi radovi često sastoje od više komponenti, nakon obrade, te dijelove moraju prilagoditi i sastaviti pomoću ljepila, čavala, vijaka i različitih spojnica.
U zavisnosti od vrste posla, radnog mjesta, i krajnjeg proizvoda, stolari se mogu specijalizirati kao zanatlije koji proizvode namještaj i druge korisne predmete, građevinski stolari koji se bave izradom i montažom prozora, vrata, stepenišnih ograda i sličnih drvenih elemenata u građevinarstvu, ili industrijski stolari zaposleni u drvnoj industriji na završnoj obradi proizvoda. Stolari koji su samostalni zanatlije ponekad sami kreiraju tehničku dokumentaciju, kalkulacije i određuju cijene svojih proizvoda. Osim proizvodnje, većina stolara također se bavi popravkom i zamjenom oštećenih ili istrošenih dijelova drvenarije. Drevni primjerci stolarske vještine, stari preko 5000 godina, otkriveni su u grobnici egipatskog kralja Semerketa iz Prve dinastije. Mnogi faraoni su sahranjeni zajedno s pažljivo izrađenim stolarskim radovima. Prema nekim istraživačima, drevni Egipćani su bili prvi koji su upotrijebili vrstu zaštitnog premaza, sličnog današnjem laku, za obradu drva, čiji sastav je još uvijek nepoznat. Upotrebljavali su različite alate kao što su sjekire, pile, dlijeta i bušilice, a dijelove su spajali tehnikom pera i utora. Od Novog kraljevstva (1570.-1069. pne.) počeli su koristiti i životinjska ljepila. U drevnoj Kini, stolarska umjetnost započela je oko 750. pne., dok su arheolozi u Gordiju, u Frigiji, pronašli izuzetno precizno izrađene komade namještaja sa ukrasima od slonovače i metala datirane oko 800. pne. Rimljani su proizvodili visokokvalitetan namještaj i bili su upoznati s gotovo svim alatima poznatima danas, što je dokazano nalazom stolarske radionice u Pompejima, sačuvane erupcijom vulkana 79. n.e. Tijekom ranih srednjih vijekova, ovo znanje je znatno oslabilo, ali se počelo ponovno razvijati od 11. stoljeća nadalje.
