Sandra Afrika je donirala 1.500 € Derviš Hasan džamiji u Starom Baru, sredstva su korišćena za nabavku zemljišta namenjenog parkingu. Njen čin je visoko cenjen u džamiji, smatrajući njen doprinos pokretačem humanitarne akcije. Izvori iz džamije naglašavaju da Sandra, pružajući pomoć, nikada nije uzimala u obzir versku ili nacionalnu pripadnost, te da je u tom delu Crne Gore uvek dobrodošla. Pevačica je potvrdila donaciju i istakla da je spremna pružiti pomoć na svaki način, bez obzira na verske razlike.
Sandra Prodanović, poznatija pod umetničkim imenom Sandra Afrika, je srpska turbo-folk pevačica rođena 1. aprila 1988. u Beogradu u porodici Prodanović. Počela je karijeru kao član prateće plesne grupe Milojka Mile Kitića. Godine 2007. objavila je svoju prvu pesmu pod nazivom “Afrika”, koja joj je donela sadašnji pseudonim. Nastavila je rad i godišnje objavljuje nekoliko pesama. U saradnji s izdavačkim odsekom televizije DM SAT, Sandra je 2011. godine izdala album pod nazivom “Sandra Afrika”, na kojem se nalaze njene prve devet snimljenih pesama, od “Afrike” iz 2007. do “Samo poželi” iz godine izdanja. Tri godine ranije, u oktobru 2009., objavljen je maxi CD sa prvim pet snimljenih pesama. Sandra Afrika se ponovno vratila u javnost krajem septembra 2012. godine objavivši pesmu “Neko će mi noćas napraviti sina”, za koju je zvanični spot ocenjen kao atraktivan i provokativan. Sličan slučaj se dogodio krajem aprila naredne godine, kada je u saradnji s rumunskim muzičarem Costijem Ionitom objavljena pesma “Devojka tvog druga”. Ovog puta, spot je ocenjen kao još provokativniji i zabranjen je na YouTube-u za neprijavljene i maloletne korisnike. U martu 2014. godine, izdala je novu pesmu “Oči plave”, u duetu s pevačem Sašom Kaporom.
Džamija predstavlja islamsko bogomolje i mesto okupljanja muslimana radi zajedničke molitve. Ova definicija, međutim, ne obuhvata svetilišta, objekte drugih verskih sekti ili druge duhovne građevine. Unutar džamije ne nalaze se slike svetaca ili proroka, niti se izvodi verska muzika. Umesto slikovnog prikaza verskih motiva iz Biblije i priča o svecima, u džamijama se često ističe arapska kaligrafija, dok se umesto kršćanske crkvene muzike čuje recitacija Kurana, uvek na arapskom jeziku. Tokom meseca ramazana, često se recituje ceo Kuran. Pored džamije često se može naći i medresa, arapski izraz za školu, koja je pre svega islamska, verski obrazovna ustanova koja često čini jedinstveni građevinski kompleks sa džamijom. Izuzetni primeri ove arhitekture mogu se videti, na primer, u Samarkandu. Sa širenjem islama, svaki grad postaje domaćin džamije, a uskoro i više njih, uključujući i sela. U Istočnom Rimskom Carstvu, nakon što su Turci osvojili teritorije, običaj je bio rušenje kršćanskih crkava ili njihova preuređenja u džamije (na primer, crkva Svete Sofije u Konstantinopolju/Istanbulu/Carigradu, crkva Sv. Ivana u Damasku, crkva Samuelova groba kod Jerusalima). U džamiji se često nalazi molitvena niša (mihrab), ali ponekad je dovoljna i oznaka poput crte, strelice ili pločice sa rečju “qibla” kako bi se odredio pravac prema Kabi u Meki, najvećem svetištu islama. Sastavni delovi džamije uključuju prostorije s tekućom vodom ili bunar za obavljanje ritualnog pranja pre molitve. Obuća se obično ostavlja u predprostorima ili na ulazu u džamiju, ali je dozvoljeno uneti je, uz uslov da su potplati okrenuti jedan prema drugom. Ulazak u džamiju obavlja se desnom nogom, dok se izlazi levom, a pod je prekriven tepisima.
