Supruga Josipa Broza Tita i prva dama Jugoslavije je umrla sama i ostavljena od svih nakon što je godinama bila ponižavana. Zbog gubitka roditelja u mladosti, Jovanka Broz i njena sestra Nada Budisavljević bile su razdvojene značajan deo života. Nada i njihova druga sestra Zora su većinu vremena provodile u internatima, sirotištu i domovima. Nakon završenih studija engleske, italijanske i svjetske književnosti, Nada je dobila mjesto bibliotekara kod Tita. Nada je duže vreme živela sa Jovankom i Titom u Užičkoj 15. Uprkos njihovoj bliskoj vezi, Nada je ostala nečujna o ličnom životu svoje sestre i zeta. Iako je Tito preminuo prije više od četiri decenije, javnost je i dalje opčinjena njegovim životom.
Jovankina odluka da se uda za Tita nije bila laka i teško je opterećivala nju i one oko nje. Bila je akutno svjesna komplikovane dinamike unutar Titove porodice, što je samo dodatno otežalo njen izbor. Poreklo njihove ljubavi ostalo je misterija do danas. Nijedan od njih nikada o tome nije govorio, niti su davali bilo kakve tragove. Tokom dvadeset i pet godina koje sam proveo u njihovom društvu, nikada nisu otvorili tu temu, a ja nikada nisam bio sklon da pitam. I Jovanka i Tito bili su ljudi tradicije, a njihov odnos je bio privatna stvar koju su odlučili da ne dele sa drugima. Ovoga se dotiče Jovankina sestra u svojoj knjizi.
Jednom kada je odluka o braku donesena, smatrala se konačnom i više se nije spominjala. Vjenčanje se nikada nije pominjalo, a jedini dostupni detalji su da su Ranković i Gošnjak bili kumovi. Nismo bili prisutni na ceremoniji, koja je bila ograničena na malu i intimnu grupu. Nije bilo razrađenih svečanosti, grandioznih gestova ili razmetljivih prikaza. Njeno duboko divljenje prema svom junaku bila je pokretačka snaga iza njene odluke da se uda za njega, a čak i u smrti, ostala je nepokolebljivo odana samo njemu. U njenom srcu i umu, nijedna druga osoba se nije mogla porediti sa potencijalnim partnerom jer je držao njeno srce bez izuzetka.
Po mom mišljenju, Jovankin karakter je ostao nepromenjen i nakon udaje. Naši životni aranžmani su se promijenili tokom naših pedeset druge i pedeset treće godine. Preselili smo se iz sobe u Užičkoj 16 u prostraniji stan u Užičkoj 9. Jovanka je bila ta koja je obezbedila novi stan, ali je on na kraju vraćen kada se Zora udala. Jovanka je verovala da nije fer da živim sama na tako velikom prostoru kada ima ljudi koji nemaju gde da odu. Kao rezultat toga, uselio sam se kod Tita i Jovanke u Užičku 15. Moguće je da je Jovankina odluka da nema dece bila dobrovoljna, možda iz brige za Titovo blagostanje u to vreme. Međutim, njena sestra nije bila sigurna koji su tačni razlozi iza ove odluke, pa ostaje nagađanje. Jovankina privrženost Titu bila je nepokolebljiva, a ona je od samog početka preuzela ulogu predane i nesebične igumanije. Uprkos tome što je neprestano podnosila svaki napad usmjeren na njega, ona je nosila najveći teret svega i zadržala fasadu snage koja je pobijala njena prava osjećanja. Činilo se da je neranjiva, slična figuri nalik na statuu, ali je to kasnije iskorišteno.
