Dragan Nikolić, bez sumnje, spada među najistaknutije glumce u našem regionu, a sećanje na njega će zauvek živeti zbog nezaboravnih uloga koje je pružio tokom svoje impresivne karijere.U Beogradu je došao na svet, a tokom celog svog života sticao je reputaciju neospornog šarmera s Crvenog krsta. Iako nije pokazivao preveliku naklonost prema školi, profesori su mu pružali olakšice jer je uvek bio aktivan u dramskoj sekciji.Gaga je još od ranog detinjstva iskazivao interesovanje za glumu, postavši najmlađi student na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju. Konkurisao je dok je bio samo druga godina srednje škole.Uspešno je završio fakultet, a svoju prvu ulogu ostvario je 1964. godine u filmu “Pravo stanje stvari”. Nakon toga, sledile su zapažene uloge u filmovima poput “Kad budem mrtav i beo”, “Tri sata za ljubav”, “Nacionalna klasa” i “Poslednji krug u Monci”. Postao je omiljen u celoj Jugoslaviji kao Prle u seriji “Otpisani” i voljen kao Popaj u filmu i seriji “Balkan ekspres”.
Dragan Nikolić je ostavio svoj glumački pečat i na pozornici, prvo u predstavi “Boško Buha”, a zatim u “Beogradskom dramskom pozorištu”. Nagrađivan i cenjen, 2000. godine je dobio prestižnu nagradu “Pavle Vujisić” za životno delo. Pričaju se i danas anegdote o njegovoj ljubavi s Milenom Dravić, koju je upoznao još 1969. godine na snimanju filma “Horoskop”. Venčali su se tokom pauze snimanja filma “Kako su se volele dve budale”, a o njihovom skladnom životu i dalje kruže priče.Iako mnogo toga znamo o njemu, činjenica da se zapravo ne zove Dragan, već Dragoslav, nije poznata mnogima. Glumac je jednom prilikom otkrio: “Samo mi u ličnoj karti i pasošu piše da se zovem Dragoslav Nikolić. Za sve ostale sam Dragan.” Kako je došlo do “preimenovanja” u Dragan? Naizgled slučajnom greškom, kada su ga u špici televizijske serije “Dovoljno je ćutati” iz 1965. godine, na kraju, greškom potpisali kao Dragan umesto Dragoslav.
Dragoslav, poznat kao Dragan, rođen je u porodici Dušana, poreklom iz Berana, i majke Jelene, poreklom iz Jagodine. Njegovi preci su nekada nosili prezimena Živkovići, ali je deda Radonja, po pradedi Nikoli, promenio porodično prezime. Iako mu je kršteno ime Dragoslav, tokom celog života bio je poznat kao Dragan zbog nesporazuma. Njegov stariji brat Miroslav bio je uzor, a odrastao je na Crvenom krstu. Nakon osnovne škole, upisao je Četrnaestu beogradsku gimnaziju, ali je prešao u Drugu ekonomsku školu i nije je završio. Posle dve godine u srednjoj školi, položio je prijemni ispit na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, postavši najmlađi student kao sedamnaestogodišnjak. Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu.Prvu značajnu glavnu ulogu ostvario je kao sezonski radnik labilnog morala, lik koji tragično završava, a koji nije uspeo da pronađe svoje mesto u društvu i životu. Ova uloga je bila u filmu “Kad budem mrtav i beo” (1967) Živojina Pavlovića, za koju je, zajedno s ulogom u filmu “Tri sata za ljubav” (1968) F. Hadžića, nagrađen diplomom na festivalu u Puli 1968. Njegovo glumačko sazrevanje, kroz niz uspešnih interpretacija likova iz svoje generacije, kulminiralo je 1985. kada je dobio Oktobarsku nagradu grada Beograda za „kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona“, a to je postigao igrajući nasilnika Gare u filmu “Život je lep” Bore Draškovića.
